Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

ΚΩΝ/ΝΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ (1815 – 1891) από τη Βυτίνα



ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΓΟΡΤΥΝΙΟΙ ΑΡΚΑΔΕΣ
ΚΩΝ/ΝΟΣ ΠΑΠΑΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ ( από Βυτίνα)

O Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1815 – 1891) ήταν ιστορικός που χαρακτηρίζεται από τους σύγχρονους ιστορικούς ως ο «πατέρας» της ελληνικής ιστοριογραφίας. Πιστεύεται ότι έθεσε τις βάσεις για τη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας της νεοελληνικής κοινωνίας. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γεννήθηκε το 1815 στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Δημήτριου Παπαρρηγόπουλου, τραπεζίτη από τη Βυτίνα και προκρίτου της ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολη και της Ταρσίας Νικοκλή. Με την έκρηξη της επανάστασης του 1821 οι Τούρκοι θανάτωσαν τον πατέρα του, τον αδερφό του, Μιχαήλ, και άλλα μέλη της οικογένειάς του ενώ δήμευσαν και ολόκληρη την περιουσία του. Ύστερα από αυτά τα τραγικά γεγονότα η μητέρα του, Ταρσία Νικοκλή, κατέφυγε στην Οδησσό μαζί με τα οκτώ παιδιά της. Εκεί ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος σπούδασε ως υπότροφος του Τσάρου στο γαλλικό Λύκειο «Ρισελιέ» μέχρι το 1830, οπότε η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Ναύπλιο. 
Το 1833 διορίστηκε υπάλληλος στο υπουργείο Δικαιοσύνης, φτάνοντας στο βαθμό του διευθυντή . Το 1845 απολύθηκε από το υπουργείο σύμφωνα με το ψήφισμα της Α΄ Εθνικής Συνελεύσεως σχετικά με τους ετερόχθονες. Το ίδιο έτος διορίστηκε καθηγητής ιστορίας στο Γυμνάσιο των Αθηνών .Το πανεπιστήμιο του Μονάχου τον ανακήρυξε διδάκτορα in absentia, στις 10 Δεκεμβρίου του 1849 . Στη συνέχεια έγινε καθηγητής της Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολήκαι το ακαδημαϊκό έτος 1861-1862 διετέλεσε κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. 
Το 1872 κατάφερε να εκλεγεί πρύτανης. Το 1875 ορίστηκε επίτιμος καθηγητής του πανεπιστημίου της Οδησσού, ενώ το 1881 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας της Σερβίας. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του εξελέγη επίτιμος πρόεδρος του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός».Το 1869 ίδρυσε μαζί με πληθώρα άλλων λογίων τον «Σύλλογο προς Διάδοσιν των Ελληνικών Γραμμάτων». Τιμήθηκε για το έργο του από τη βασιλική οικογένεια της Ελλάδας, ενώ υπήρξε και δάσκαλος των βασιλοπαίδων. Το 1841 νυμφεύθηκε την Μαρία Αφθονίδη, κόρη του Γεωργίου Αφθονίδη, αξιωματούχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Μαζί της απέκτησε τρία παιδιά: τον Δημήτριο (1843), ποιητή και θεατρικό συγγραφέα, την Αγλαΐα (1849) και την Ελένη (1854). Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος είχε την ατυχία να βιώσει τον θάνατο του γιου του, Δημητρίου (1873), καθώς και τον θάνατο της κόρης του Ελένης και της γυναίκας του (1890) αλλά και του αδελφού του, του Πέτρου, (1891). 
Απεβίωσε στις 14 Απριλίου 1891 στην Αθήνα.
Το 1860 ξεκίνησε η έκδοση της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους» έργου που τον καθιέρωσε , μεταξύ άλλων πολλών , στον επιστημονικό χώρο. Το συγκεκριμένο έργο ήταν χωρισμένο σε 3 τόμους των 15 βιβλίων και η έκδοσή του τέλειωσε το 1876.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016

Άγγελος Δεληβοριάς από τα Λαγκάδια Γορτυνίας, τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών


Χαρης Καμπουριδης




ΑΡΚΑΔΙΚΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ ...
Η Ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών εξέλεξε ως τακτικό μέλος της τον καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρώην διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη, Άγγελο Δεληβοριά, στην προκηρυχθείσα έδρα Αρχαιολογία - Μουσειολογία. Ο Α. Δεληβοριάς είναι κλασικός αρχαιολόγος, ο οποίος ασχολήθηκε με τη γενική αρχαιολογία ως επιμελητής αρχαιοτήτων, με την ιστορία της αρχαίας τέχνης στις μελέτες του, με τη μουσειολογία ως επιμελητής αρχαιοτήτων του Δημοσίου και ως διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη. Επιπλέον, ακολουθώντας το παράδειγμα διακεκριμένων μελών της Ακαδημίας, του Χρήστου Καρούζου, του Μανόλη Ανδρόνικου και του Στυλιανού Αλεξίου, μελέτησε και τις νεώτερες περιόδους της ελληνικής τέχνης, της λογοτεχνίας και της ιστορίας και μας έδωσε σημαντικές μελέτες.

Ο Άγγελος Δεληβοριάς γεννήθηκε το 1937. Σπούδασε αρχαιολογία-ιστορία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Freiburg. Το 1965 διορίστηκε, έπειτα από διαγωνισμό, στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, από την οποία παραιτήθηκε το 1969. Από το 1969 έως το 1972 συνέχισε τις σπουδές αρχαιολογίας στο Tübingen με υποτροφία Alexander von Humboldt, το 1972 έλαβε το δίπλωμα του διδάκτορος με βαθμό Magna cum laude και το διάστημα 1972-1973 έκανε μεταδιδακτορικές σπουδές στο Παρίσι, τη Σορβόνη και την École Pratique des Hautes Études.
Ως μέλος της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας υπηρέτησε στην Κεντρική Υπηρεσία, στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Αττικής, στην Πάτρα και τη Σπάρτη. Το 1973 έγινε διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη, από το οποίο αποχώρησε το 2014. Το 1992 εξελέγη καθηγητής Ιστορίας της Τέχνης στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών και από το 1998 έως το 2003 διετέλεσε διευθυντής προγράμματος μεταπτυχιακών σπουδών στο ίδιο Τμήμα. Το 2005 αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο ως ομότιμος.
Μεταξύ άλλων, ανέλαβε την έρευνα του Ιερού του Αμυκλαίου Απόλλωνος κοντά στη Σπάρτη, που μελετά συστηματικά εδώ και χρόνια, ενώ τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύει σε επιστημονικά περιοδικά. Το ιερό, που βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Ευρώτα, κοντά στη Σπάρτη, πρώτος έσκαψε, το 1890, ο Χρήστος Τσούντας, διαπρεπές μέλος της Ακαδημίας και ακολούθησαν άλλοι. Η νέα έρευνα έφερε στο φως μέλη του περίφημου θρόνου του Απόλλωνος, που επέτρεψαν μία ακριβέστερη αναπαράσταση του μνημείου. Ακόμη, μελετήθηκαν το μυθολογικό, το επιγραφικό μέρος της παλαιάς και νέας ανασκαφής, η κεραμική, τα νομίσματα και διαφωτίστηκε η ιστορία του ιερού από τα αρχαιότατα χρόνια έως την περίοδο της ρωμαιοκρατίας.
Εντρύφησε, επίσης, στην τέχνη του Σκόπα, με την εξέταση των γλυπτών της Τεγέας και τη δημοσίευση, μεταξύ άλλων, της μελέτης στα γαλλικά, «Σκοπαδικά ΙΙ, Το άγαλμα της Υγιείας στον ναό της Αλέας στην Τεγέα», όπου κορμό γυναικείου αγάλματος άγνωστης ακριβούς προέλευσης ταυτίζει με το σώμα της φημισμένης κεφαλής της Υγίειας και το έργο σε γνήσιο του μεγάλου Σκόπα.
Βασικό για τη μελέτη των τύπων της Αφροδίτης είναι και το 150 σελίδων κείμενό του, Aphrodite στο Lexicon Iconographicum Mythologiae Classicae, το οποίο αποτελεί τη βάση κάθε μελέτης και σπουδής για τα έργα που εικονίζουν τη θεά, ενώ εξέχουσα θέση στα έργα του που αφορούν τη μεγάλη αρχαία γλυπτική, έχει το εξαιρετικά μεθοδικό και διαφωτιστικό βιβλίο «Η ζωφόρος του Παρθενώνος».
Το μουσειολογικό έργο του Άγγελου Δεληβοριά δεν περιορίζεται στο Μουσείο Μπενάκη, το οποίο έχει οργανώσει ή έχει συμμετάσχει, από το 1974 έως το 2014, σε 130 εκθέσεις στην Ελλάδα και σε 39 εκθέσεις σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού, που αποτέλεσαν καλλιτεχνικά γεγονότα.
Τέλος, δημιούργημά του είναι το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης, όπως και το έξοχο ως σύλληψη και πραγματοποίηση Μουσείο Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα, που δεν αφορούν την αρχαία τέχνη, αλλά δείχνουν την οικειότητα του νέου ακαδημαϊκού με την πνευματική δημιουργία άλλων εποχών της ιστορίας μας...'
~~~~~~~~~~~~~~

Η Ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών εξέλεξε σήμερα ως τακτικό μέλος της τον καθηγητή Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρώην διευθυντή του Μουσείου…
KATHIMERINI.GR

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Θανάσης Βαλτινός Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, από Καράτουλα της Κυνουρίας

Θανάσης Βαλτινός


Θανάσης Βαλτινός
Ο Θανάσης Βαλτινός, πεζογράφος και συγγραφέας, γεννήθηκε το 1932 στo χωριό Καράτουλα της Κυνουρίας. Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου η οικογένειά του αναγκάστηκε να μετακινηθεί κατά σειρά στη Σπάρτη, Γύθειο και Τρίπολη. Στην τελευταία έβγαλε το Γυμνάσιο. Το 1950 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Σπούδασε κινηματογράφο. Μετά το 1974 έζησε κατά διαστήματα στο εξωτερικό (Αγγλία, Δυτικό Βερολίνο και ΗΠΑ) καλεσμένος από πανεπιστήμια και άλλα πνευματικά ιδρύματα.
Το έργο του έχει, όπως και ο ίδιος, άρρηκτη σχέση με την Αρκαδία και την Τρίπολη από όπου αντλεί πολλές από τις εμπνεύσεις του. Στα περισσότερα έργα του αναδύεται η τοπογραφία της μυθικής Τρίπολης. Ήδη, το 1947, την εποχή του εμφυλίου, όταν φοιτούσε στην έκτη τάξη του Οκταταξίου Γυμνασίου, άρχισε να γράφει το διήγημα "Εθισμός στην νικοτίνη", όπου με δωρική γλώσσα περιγράφει και τον άλλον εθισμό, αυτόν του έρωτα, "πέρα από τις γραμμές, πάνω στην παλιά άσφαλτο προς Τεγέα", κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό. Όταν στην πλατεία Αρεως, μπροστά στο Δικαστικό Μέγαρο, από την καρότσα ενός καμιονιού άδειαζαν τα πτώματα των "συμμοριτών"...

Στο έργο του κυριαρχεί η πρόθεση να αναδείξει τη φυσιογνωμία ενός κόσμου δεμένου με την πατρογονική γη, την ιστορία και την παράδοση. Ο συγγραφέας για να διομορφώσει τα αναγκαία περάσματα του συλλογικού μύθου ανάπλασε την τοπογραφία της Τρίπολης. Ενδεικτικά δείγματα είναι ο "Εθισμός στην νικοτίνη" και η "Ορθοκωστά", όπου η Τρίπολη είναι ο κύριος αφηγηματικός του χώρος. Ο Θ. Βαλτινός έχει γράψει και εκδόσει πολλά άλλα μυθιστορήματα και διηγήματα, όπως "Η Κάθοδος των Εννιά", "Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη", "Στοιχεία για τη δεκαετία του '60", "το Αλσος των Μυροφόρων", "Victoria A", "Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο", "Συναξάρι Ανδρέα Κορδοπάτη, Βιβλίο δεύτερο: Βαλκανικοί - ’22" (εκδόσεις Ωκεανίδα), "Ημερολόγιο 1836-2011" (2001) και άλλα. .

Για το βιβλίο "Στοιχεία για τη δεκαετία του '60" τιμήθηκε με το Α' Κρατικό βραβείο μυθιστορήματος το 1990. Τέλος έχει προταθεί από την επιτροπή επιλογής για το βραβείο λογοτεχνίας του 2001, για το βιβλίο του "Συναξάρι Ανδρέα Κορδοπάτη, Βιβλίο δεύτερο: Βαλκανικοί - ’22".

Παράλληλα o Βαλτινός έχει ασχοληθεί με μεταφράσεις και έχει γράψει σενάρια για τον κινηματογράφο.Έχει μεταφράσει τις Τρωάδες του Ευριπίδη και την Ορέστεια του Αισχύλου, που παίχτηκαν από το θέατρο Τέχνης στην Επίδαυρο (το 1979 και το 1980 αντιστοίχως) σε σκηνοθεσία του Καρόλου Κουν. Έγραψε επίσης το σενάριο για την ταινία «Ταξίδι στα Κύθηρα» για το οποίο βραβεύθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 1984 . Τέλος έχει συμμετάσχει σε πολλές ελληνικές και διεθνείς εκθέσεις βιβλίου στην Ελλάδα και στι στο εξωτερικό

Ο Θ. Βαλτινός είναι Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, της Εταιρείας Συγγραφέων. της οποίας υπήρξε πρόεδρος επί σειρά ετών. Βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες και έχουν κυκλοφορήσει στη Γερμανία. Γαλλία, Σουηδία. Ολλανδία, Τουρκία. Αμερική, κ.ά.

ΒΙΒΛΙΑ
  • "Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη; Βιβλίο πρώτο: Αμερική", Κέδρος, 1972
  • "Η Κάθοδος των εννιά", Κέδρος, 1978
  • "Τρία Ελληνικά μονόπρακτα, Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1978
  • "Εθισμός στη νικοτίνη" [διήγημα, στο τομίδιο]. Τρία διηγήματα", Θανάσης Βαλτινός, Χριστόφορος Μηλιώνης, Δημήτρης Νόλλας, Στιγμή, 1984
  • " Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο", Στιγμή, 1985
  • " Στοιχεία για την δεκαετία του '60", Μυθιστόρημα, Στιγμή 1989
  • " Θα βρείτε τα οστά μου υπό βροχήν", Διηγήματα, ’γρα 1992.
  • " Φτερά Μπεκάτσας", ’γρα, 1993
  • " Ορθοκωστά, Μυθιστόρημα, ’γρα, 1994
  • " Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη", Βιβλίο δεύτερο, Βαλκανικοί - '22, Ωκεανίδα, 2000

ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ

1. Η κάθοδος των εννιά
Γαλλικά: La marche des neuf: recit. [tr.by]: Lucile Famoux. Arles: Actes Sud, 1993, 70p. ISBN: 2-7427-0054-4
Γερμανικά: Der Marsch der Neum [tr. by]]: Johannes Weissert. Berlin: Literarisches Colloquium, 1976. 42p. ISBN: 3-929392-50-7
Ολλανδικά: De afdaling va de negen: novelle. [tr.by]: Johan Kwist. Croningen: Styx Publications, 1997. 52p. ISBN: 90-5693-009-5
Σουηδικά: De nios medstigning. [ty.by]: Vasilis Papageorgiou. Lund: Ellerstroms, 1997. 62p. ISBN: 91-86489-64-X
2. Συναξάρι του Ανδρέα Κοροπάτη
Γερμανικά: Die Legende des Andreas Kordopatis: Amerika. [tr.by]: Hans Eideneier. Koln: Romiosini, 1982, 107p. ISBN: 3-923728-01-8
Γαλλικά: Vie et aventure d' Andreas Kordopatis. [tr.by]: Amaryllis Vassilikioti - Weiler. Paris: Climats, 1993
Σουηδικά: Berattelsen om Andreas Kordopatis. [tr.by]: Vasilis Papageorgiou. Lund: Ellerstroms, 1997. 102p. ISBN: 91-86489-63-1
3. Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο
Γαλλικά: Bleu nuit presque noir. [tr.by]: Bertrand Bouvier. Athenes: Hatier, 1992. 80p. ISBN: 960-7303-14-8
Αγγλικά: Deep blue almost black: selected fiction. [tr.by]: Jane Assimakopoulos. Evanston: Hydra Books - Northwestern University Press, 1992. 128p.
ISBN: 0-8101-1490-9
4. Φτερά Μπεκάτσας
Γαλλικά: Plumes de becasse: recit. [tr.by]: Blanche Molfesis. Arles: Actes Sud, 1994. 95p. ISBN: 2-7427-0197-4
Τουρκικά: Agiz dalasi: roman. [tr.by]: Panayot Abaci. Istanbul: Cinar Yayinlari, 1993. 80p. ISBN: 975-348-054-7
5. Στοιχεία για τη δεκαετία του '60
Γαλλικά: Elements pour les annees soixante. [tr.by]: Michel Saunier. Arles: Actes Sud, 1995. 376p. ISBN: 2-7427-0473-6
Αγγλικά: Data from the Decade of the Sixties. [tr.by]: Jane Assimakopoulos and Stavros Deligiorgis. Hydra Books, Northwestern University Press, 2000. 307 pp. ISBN: 0-8101-1699-5

Συνδέσεις
"Ein Sciff namens Agonia" Ένα άρθρο του Θ. Βαλτινού στα γερμανικά δημοσιευμένο από την εφημερίδα ΝΖΖ της Ζυρίχης.
Νέοι δρόμοι για την Ιθάκη, Έλληνες συγγραφείς, Πεζογραφία, Θανάσης Βαλτινός
Μια παρουσίαση του βιβλίου του Θ. Βαλτινού "Ημερολόγιο"
Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη, Βιβλίο Δεύτερο, Μια παρουσίαση του βιβλίου
Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη, Βιβλίο Δεύτερο, επιλεγμένα αποσπάσματα από το συγγραφέα
Συνέντευξη του Θανάση Βαλτινού
Βαλτινός Θανάσης Εθνικό Κέντρο Βιβλίου
Το Αλσος των Μυροφόρων - αποσπάσματα
Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη - Επιλεγμένα αποσπάσματα
Victoria A'
Συναξάρι Αντρέα Κορδοπάτη, Βιβλίο δεύτερο: Βαλκανικοί -'22, Ελευθερουδάκης


_____________
*από το:
 http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/personalities/valtinos.htm

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2016

Δημήτρης Μητρόπουλος 1896 – 1960

Ένας διάσημος Αρκάς


Διεθνούς φήμης αρχιμουσικός, συνθέτης και πιανίστας. Ήταν γνωστός για τη φωτογραφική του μνήμη (μπορούσε να διευθύνει χωρίς παρτιτούρα) και τον ασκητικό τρόπο της ζωής του, απόρροια της βαθιάς χριστιανικής πίστης του.
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 1896. Ο πατέρας του Ιωάννης διατηρούσε κατάστημα με δερμάτινα είδη στην Αγίου Μάρκου και η μητέρα του Αγγελική ήταν νοικοκυρά. 
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος προερχόταν πράγματι από μια ιερατική οικογένεια της Αρκαδίας. Ο παππούς του Δημήτριος (Μήτρος) Μητρόπουλος ήταν ο ιερέας του χωριού Τρεσταινά (Μελισσόπετρα) της Γορτυνίας, μικρό χωριό κοντά στη Ζάτουνα. Ο αδερφός του παπα-Μήτρου Πέτρος, είναι ο κατόπιν Αρχιεπίσκοπος Πατρών και Ηλείας Ιερόθεος,[3] ο οποίος γεννήθηκε στα Τρεσταινά το 1839 ή 1840. Ο πατέρας του παπα- Μήτρου και του Ιεροθέου, ο προπάππους του Δημήτρη Μητρόπουλου Νικόλαος ήταν από τα παλικάρια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και ιδιαίτερα του Πανουργιά και του Πλαπούτα. Ο παπα-Μήτρος απέκτησε τρία αγόρια: τον Χρήστο, τον Νικόλαο και τον Ιωάννη, τον πατέρα του μαέστρου, ο οποίος ήταν και ο πρωτότοκος (1867). Μια από τις αδελφές του παπα-Μήτρου, η Μαρία, παντρεύτηκε τον Δ. Ματθόπουλο και απέκτησε ένα γιο, τον Βασίλειο. Αυτός ήταν ο μετέπειτα πολύς αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Ματθόπουλος,[4] ανιψιός του Ιεροθέου Μητροπούλου και στενός συνεργάτης του κατά την δεκαετή ποιμαντορία (1893-1903) στην Αρχιεπισκοπή Πατρών και Ηλείας. [Παν. Αντ. Ανδριόπουλος, Η θρησκευτική καταγωγή του Δημήτρη Μητρόπουλου]  http://www.dimitrimitropoulos.gr/?option=com_content&view=article&id=79=15=51

Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Ωδείο Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα το 1919. Σπουδαστής ων πήρε το βάπτισμα του πυρός ως μαέστρος, διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου στις 29 Απριλίου 1915. Το 1920 με υποτροφία του Ωδείου Αθηνών μετέβη στις Βρυξέλλες, όπου έλαβε ιδιωτικά μαθήματα σύνθεσης και οργάνου.
Από το 1922 έως το 1924 εργάστηκε ως μουσικός εκγυμναστής στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Εκεί γνώρισε τον ιταλό συνθέτη και πιανίστα Φερούτσιο Μπουζόνι, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μουσική του εξέλιξη. Το 1924 επιστρέφει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών (1924 - 1925 και 1927 - 1937) και της Ορχήστρας του Συλλόγου Συναυλιών (1925 - 1927). Παράλληλα, ακολουθεί διεθνή καριέρα, διευθύνοντας σπουδαία ευρωπαϊκά μουσικά σύνολα. Πρώτη του διεθνής εμφάνιση στις 27 Φεβρουαρίου 1930, όταν διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, συμμετέχοντας ταυτόχρονα ως σολίστ στο Τρίτο Κοντσέρτο για Πιάνο του Προκόφιεφ.
Το 1936 πήγε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ για να διευθύνει τη Συμφωνική Ορχήστρα της Βοστόνης, ύστερα από πρόσκληση του μόνιμου διευθυντή της Σερζ Κουσεβίτσκι. Το 1938 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης, στην οποία παρέμεινε επικεφαλής έως το 1949, καθιστώντας τη μία από τις κορυφαίες ορχήστρες των ΗΠΑ. Το 1949 μετακόμισε στη Συμφωνική της Νέας Υόρκης, στην οποία παρέμεινε έως το 1957 ως συνδιευθυντής αρχικά και στη συνέχεια ως αρχιμουσικός και καλλιτεχνικός διευθυντής.
Από το 1950 ξανάρχισε τις ευρωπαϊκές του εμφανίσεις, έπειτα από απουσία 12 ετών στις ΗΠΑ. Από τότε μοίραζε τον χρόνο του μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Το καλοκαίρι του 1955 πραγματοποίησε μια μεγάλη πανευρωπαϊκή περιοδεία με τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στις πόλεις που επισκέφθηκε ήταν και η Αθήνα, έπειτα από απουσία 17 ετών. Η συναυλία της ορχήστρας στο Ηρώδειο άφησε εποχή. Η δύσκολη ευρωπαϊκή κριτική χαιρέτισε στο πρόσωπό του Μητρόπουλου ένα μεγάλο μαέστρο και χαρακτήρισε τη Φιλαρμονική της Νέας Υόρκης ως το κορυφαίο αμερικανικό συμφωνικό συγκρότημα, που συνδυάζει την τεχνική τελειότητα μιας αφρικανικής ορχήστρας με τη μουσικότητα της γνήσιας ευρωπαϊκής παράδοσης.
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος, εκτός από σπουδαίος μαέστρος, υπήρξε και πολύ αξιόλογος συνθέτης. Έγραψε περίπου 40 έργα για ορχήστρα, πιάνο και φωνή, καθώς και μία όπερα («Αδελφή Βεατρίκη»). Οι πρώτες του συνθέσεις ήταν γραμμένες στο τονικό σύστημα, αλλά με ενδιαφέροντες αρμονικούς πειραματισμούς, οι οποίοι γύρω στο 1915 γίνονται περισσότερο τολμηροί, φτάνοντας στην ατονικότητα τη δεκαετία του '20. Είναι ο πρώτος έλληνας συνθέτης που χρησιμοποίησε στο έργο του «Οστινάτα για βιολί και πιάνο» (1926-1927) αυστηρά δωδεκαφθογγική τεχνική.
Ο Δημήτρης Μητρόπουλος έπεσε επί των επάλξεων. Στις 2 Νοεμβρίου 1960 ο μεγάλος έλληνας μαέστρος πέθανε από καρδιακή προσβολή πάνω στο πόντιουμ της Σκάλας του Μιλάνου, κατά τη δοκιμή της «Τρίτης Συμφωνίας» του Μάλερ. Είχαν προηγηθεί δύο καρδιακά επεισόδια, το 1953 και το 1959. Όσο ζούσε, αλλά και στη διαθήκη του, είχε εκφράσει την επιθυμία η σορός του να καεί και η τέφρα του να διακομισθεί στην Ελλάδα. Η καύση έγινε στο Λουγκάνο και η τέφρα του μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Ύστερα από μια επίσημη, αλλά και συγκινητική τελετή στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, η τέφρα του Δημήτρη Μητρόπουλου έμεινε για κάποιο διάστημα στο Ωδείο Αθηνών και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο Α' Νεκροταφείο, σε τάφο που παραχώρησε ο Δήμος Αθηναίων και κατασκεύασε ο γλύπτης Γιάννης Παππάς.

Βιβλιογραφία:
Κωνσταντίνος Καρδάμης, Ο Δημήτρης Μητρόπουλος και η ΄΄Νέα Μουσική΄΄ στην Αθήνα του Μεσοπολέμου, Ιστορία Εικονογραφημένη, τ/χ.509, (Νοέμβριος 2010),σελ.72-86
Ο θάνατος του Δημήτρη Μητρόπουλου, Ιστορικό Λεύκωμα 1960, Καθημερινή (1997)

Ιστοσελίδα για τον Μητρόπουλο από τον Έλληνα βιογράφο του, Απόστολο Κώστιο
Η ανακάλυψη άγνωστης αλληλογραφίας του στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσσου, Ilias Chrissochoidis

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Παναγιώτης Παρασκευόπουλος - Αργυρός Ολυμπιονίκης εις την Δισκοβολία το 1896

Παναγιώτης Παρασκευόπουλος, ιατρός μικροβιολόγος
Αργυρός Ολυμπιονίκης εις την Δισκοβολία το 1896
Γεννηθείς εις χωρίον Παλούμπα Αρκαδίας, απόγονος
του οπλαρχηγού Δ. Πλαπούτα